در آرزوی روی تو، ...

شاید که به درگاه تو عمری بنشینم

در آرزوی روی تو، وانگاه ببینم

دریاب که از عمر دمی بیش نمانده است

بشتاب، که اندر نفس باز پسینم

فریاد! که از هجر تو جانم به لب آمد

هیهات! که دور از تو همه ساله چنینم

دارم هوس آنکه ببینم رخ خوبت

پس جان بدهم، نیست تمنی بجز اینم

آن رفت، دریغا! که مرا دین و دلی بود

از دولت عشق تو نه دل ماند و نه دینم

از بهر عراقی، به درت آمده‌ام باز

فرمای جوابی، بروم یا بنشینم؟

....

عراقی

وطن٬وطن ....

وطن٬وطن
نظر فکن به من که من
به هر کجا٬غریب وار٬
که زیر آسمان دیگری غنوده ام
همیشه با تو بوده ام
همیشه با تو بوده ام ...
اگر که حال پرسی ام
تو نیک می شناسی ام
من از درون قصه ها و غصه ها بر آمدم:

حکایت هزار شاه با گدا
حدیث عشق ناتمام آن شبان
به دخترِ سیاه چشمِ کدخدا
ز پشت دود کشت های سوخته
درون کومه ی سیاه
ز پیش شعله های کوره ها وکارگاه

تنم ز رنج٬عطر وبو گرفته است
رخم به سیلی زمانه خو گرفته است
اگر چه در نگاه اعتنای کس نبوده ام
یکی ز چهره های بی شمار توده ام
چه غمگنانه سال ها
که بال ها
زدم به روی بحر بی کناره ات
که در خروش آمدی
به جنب و جوش آمدی
به اوج رفت موج های تو
که یاد باد اوج های تو!
در آن میان که جز خطر نبود
مرا به تخته پاره ها نظر نبود
نبودم از کسان که رنگ و آب دل ربودشان
به گودهای هول
بسی صدف گشوده ام
گهر ز کام مرگ در ربوده ام
بدان امید تا که تو
دهان و دست را رها کنی
دری ز عشق بر بهشت این زمین دل فسرده وا کنی
به بند مانده ام
شکنجه دیده ام
سپیده٬ هر سپیده جان سپرده ام
هزار تهمت و دروغ وناروا شنوده ام
اگر تو پوششی پلید یافتی
ستایش من از پلید پیرهن نبود
نه جامه ٬جان پاک انقلاب را ستوده ام
کنون اگر که خنجری میان کتف خسته ام
اگر که ایستاده ام
و یا ز پا فتاده ام
برای تو٬ به راه تو شکسته ام
اگر میان سنگ های آسیا
چو دانه های سوده ام
ولی هنوز گندمم
غذا و قوت مردمم
همانم آن یگانه ای که بوده ام
سپاه عشق در پی است
شرار و شور کارساز با وی است
دریچه های قلب باز کن
سرود شب شکاف آن ز چار سوی این جهان
کنون به گوش می رسد
من این سرود ناشنیده را
به خون خود سروده ام
نبود و بود برزگر را چه باک
اگر بر آید از زمین
هر آنچ او به سالیان
فشانده یا نشانده است

وطن!وطن!
تو سبز جاودان بمان که من
پرنده ای مهاجرم که از فراز باغ با صفای تو
به دور دست مه گرفته پر گشوده ام

...

شعر وطن از سیاوش کسرایی

به یزدان که گر ما خرد داشتیم....

در این خاک زرخیز ایران زمین

نبودند جز مردمی پاک دین

همه دینشان مردی و داد بود

وز آن کشور آزاد و آباد بود

چو مهر و وفا بود خود کیششان

گنه بود آزار کس پیششان

همه بنده ناب یزدان پاک

همه دل پر از مهر این آب و خاک

پدر در پدر آریایی نژاد

ز پشت فریدون نیکو نهاد

بزرگی به مردی و فرهنگ بود

گدایی در این بوم و بر ننگ بود

کجا رفت آن دانش و هوش ما

که شد مهر میهن فراموش ما

که انداخت آتش در این بوستان

کز آن سوخت جان و دل دوستان

چه کردیم کین گونه گشتیم خار؟

خرد را فکندیم این سان زکار

نبود این چنین کشور و دین ما

کجا رفت آیین دیرین ما؟

به یزدان که این کشور آباد بود

همه جای مردان آزاد بود

در این کشور آزادگی ارز داشت

کشاورز خود خانه و مرز داشت

گرانمایه بود آنکه بودی دبیر

گرامی بد آنکس که بودی دلیر

نه دشمن دراین بوم و بر لانه داشت

نه بیگانه جایی در این خانه داشت

از آنروز دشمن بما چیره گشت

که ما را روان و خرد تیره گشت

از آنروز این خانه ویرانه شد

که نان آورش مرد بیگانه شد

چو ناکس به ده کدخدایی کند

کشاورز باید گدایی کند

به یزدان که گر ما خرد داشتیم

کجا این سر انجام بد داشتیم

بسوزد در آتش گرت جان و تن

به از زندگی کردن و زیستن

اگر مایه زندگی بندگی است

دو صد بار مردن به از زندگی است

بیا تا بکوشیم و جنگ آوریم

برون سر از این بار ننگ آوریم

راهي به من ببخش ...

چيزي به من بگو ،

دستي به من بده ،

راهي به من ببخش

..

و آفتاب کن

که مي خواهم

در چشم هاي تو

شب را زبون تر از هميشه به بينم !

....

وطوفان شوم به سبزه

و بگذارم در باغ

هر چيز ديگر است

دريا نشين شود

...

و دريا

در چشم هاي توباغي چنين شود...

چيزي به من بگو

دستي به من بده

راهي به من ببخش ...

من پا به پای موكب خورشيد

يك روز تا غروب سفر كردم

دنيا چه كوچك است!

وين راه شرق و غرب چه كوتاه!

تنها دو روز راه ميان زمين و ماه .

اما من و تو دور

آنگونه دور دور ، كه اعجاز عشق نيز

ما را به يكدگر نرساند ز هيچ راه

آه ! ...

ایرانِ کهن در خطر افتاده، خبر شو

اى خشمِ به جان تاخته، توفانِ شرر شو

ای بغض گل انداخته، فریاد خطر شو

ای روی برافروخته، خود پرچمِ ره باش

ای مشت بر افراخته، افراخته تر شو

ای حافظِ جانِ وطن، از خانه برون آی

از خانه برون چیست که از خویش به در شو

گر شعله فرو ریزد، بشتاب و میندیش

ور تیغ فرو بارد، ای سینه سپر شو

خاک پدران است که دستِ دگران است

هان ای پسرم، خانه نگهدارِ پدر شو

دیوارِ مصیبت کده یِ حوصله بشکن

شرم آیدم از این همه صبرِ تو، ظفر شو

تا خود جگرِ روبهکان را بدرانی

چون شیر در این بیشه سراپای، جگر شو

مسپار وطن را به قضا و قدر ای دوست

خود بر سرِ آن، تن به قضا داده، قدر شو

فریاد به فریاد بیفزای، که وقت است

در یک نفس تازه اثرهاست، اثر شو

ایرانی آزاده! جهان چشم به راه است

ایرانِ کهن در خطر افتاده، خبر شو

مشتی خس و خارند، به یک شعله بسوزان

بر ظلمتِ این شامِ سیه فام، سحر شو

....

فریدون مشیری

روح بي‌تاب پر از نشئگي شاعر را

نتوان در قفس تنگ دو خط شعر كشيد.

خنجر سرد قلم آنچه كه تسخير كند؛

پر چندي به خون آغشته،

حاصل كشمكش واژه و يك پرواز است ...

در سکوتی مبهم فریاد میزنم ...

شب، سکوت، کویر گوش می کنم ...

نُت هایش عجیب با این روزگار غریب و مردم فریب جور است ...

هی اینترت را دور میزنم، و هی می خوانم و می بینم و می شنوم ...

تصمیم می گیرم بلاگ نگاری کنم، هی می نویسم و پاک می کنم، می نویسم و پاک می کنم !

تردید در قلمم ندارم، تردید در نیت و ایمانم نیز ندارم، اما کلمه ایی، جمله ایی نمی جویم که گویا آن باشد که می بینم، می فهمم و لمس می کنم ...

تو ای پر گهر خاک ایران زمین

که والاتری از سپهر برین

هنر زنده از پرتو نام توست

جهان سرخوش از جرعه جام توست

بر و بوم این ملک پاینده باد

بمان خرم ای خاک مینو سرشت

که در چشم ما خوشتری از بهشت

ترا از دل و جان پرستنده ایم

روان را به مهر تو آکنده ایم

بر و بوم این ملک پاینده باد

مخور غم که آمد بهار امید

ز شام سیه زاد صبح سپید

به تدبیر سر حلقه راستان

شده ملک جم غیرت باستان

بر و بوم این ملک پاینده باد

پيش از شما، بسان شما، بی شمارها، با تار عنکبوت نوشتند روی باد:

کين دولت خجسته جاوید زنده باد