اي عشق همه بهانه از توست
من خامش‌ام اين ترانه از توست
آن بانگِ بلندِ صبح‌گاهي
وين زمزمه‌ي شبانه از توست
من اندهِ خويش را ندانم
اين گريه‌ي بي بهانه از توست
اي آتشِ جانِ پاک‌بازان
در خرمن من زبانه از توست
افسون شده‌ي تو را زبان نيست
ور هست همه فسانه از توست
کشتيِّ مرا چه بيم دريا؟
طوفان ز تو و کرانه از توست
گر باده دهي وگرنه، غم نيست
مست از تو، شراب‌خانه از توست
مي را چه اثر به پيش چشم‌ات؟
کاين مستي شادمانه از توست
من مي‌گذرم خموش و گم‌نام
آوازه‌ي جاودانه از توست
چون سايه مرا به خاک برگير
کاين‌جا سر و آستانه از توست
تا زمیخانه و می نام و نشان خواهد بود
سر ما خاک ره پیرمغان خواهد بود
حلقه پیر مغان از ازلم در گوش است
بر همانیم که بودیم و همان خواهد بود
بر سر تربت ما چون گذری همت خواه
که زیارتگه رندان جهان خواهد شد
برو ای زاهد خودبین که زچشم من و تو
راز این پرده نهان بود و نهان خواهد بود
ترک عاشق کش من مست برون رفت امروز
تا گر خون که از دیده روان خواهد شد
چشمم آن دم که زشوق تو نهد سر به لحد
تا دم صبح قیامت نگران خواهد بود
بخت حافظ گر از این گونه مدد خواهد کرد
زلف معشوقه به دست دگران خواهد بود
