به رهي ديدم برگ خزان **
پژمرده ز بيداد زمان
كز شاخه جدا بود
چو زگلشن روكرده نهان
در رهگذرش باد خزان
چون پيك بلا بود
آخر تو ز گلشن ز چه بگريزي
روزي تو هم آغوش گلي بودي
دلداده و مدهوش گلي بودي
اي عاشق شيدا دلداده ي رسوا
گويمت چرا فسرده ام
در گل نه صفايي باشد نه وفايي
جز ستم ز دل نبرده ام
آه بار غمت در دل بنشاندم
در ره او من جان بفشاندم
تا شود نوگل گلشن و ديده شود
رفت آن گل من از دست
با خار و خسي پيوست
من ماندمو صد خار ستم
اين پيكر بي جان...........
