یاغیم دیگر

بر لبانم غنچه لبخند پژمرده است

نغمه ام دلگیر و افسرده است

نه سرودی؛ نه سروری

نه همآوازی نه شوری

زندگی گویی ز دنیا رخت بر بسته است .

یا که خاک مرده روی شهر پاشیده است .

این چه آیینی؟ چه قانونی؟ چه تد بیری است ؟
من از این آرامش سنگین و صامت عاصیم دیگر
من از این آهنگ یکسان و مکرر عاصیم دیگر

من سرودی تازه می خواهم

جنبشی ؛ شوری ؛ نشاطی ، نغمه ای ، فریادهایی تازه میجویم

من به هر آیین و مسلک کو، کسی را از تلاشش باز دارد یاغیم دیگر

من امید تازه می خواهم

افتخاری آسمان گیر و بلند آوازه می خواهم

تا به چند اینگونه در یک دخمه بی پرواز ماندن ؟

تا به چند اینگونه با صد نغمه بی آواز ماندن ؟

گوش سنگین خدا از نغمه شیرین ما پُر بود

زانوی نصف النهار از پایکوب پر غرور ما

چو بید از باد می لرزید

اینک آن آواز و پرواز بلند و این خموشی و زمین گیری ؟

اینک آن همبستری با دختر خورشید

و این همخوابگی با مادر ظلمت

من هر گز سر به تسلیم خدایان هم نخواهم داد ،

گردن من زیر بار کهکشان هم خم نمی گردد