چون زلف تو سرگرم پریشانی خویشم

سرخوش زسبـوی غم پنهــانی خویشم

چون زلف تو سرگرم پریشانی خویشم

در بزم وصال تو نگـویـم زكم و بیـش

چون آینه خو كرده به حیرانی خویشم

لـب بـاز نكـردم به خروشـی و فغـانی

مـن محـرم راز دل طـوفــانـی خویشم

یك چند پشیمان شدم از رندی و مستی

عمری است پشیمان زپشیمانی خویشم

از شوق شكرخند لبـش جان نسپـردم

شرمنـده جانـان ز گران جانـی خویشم

بشكسته ‌تر ازخویش ندیدم به همه عمر

افسرده دل از خویشم و زندانی خویشم

هر چند ای جان ، بستۀ دنیا نیـم اما

دلـبـسـتـۀ یــاران کردستانی خویشم

تویی بهانه ی آن ابرها که می گریند
بیا ...
بیا که صاف شود آن هوای بارانی