نازار دلی را که تو جانش باشی

معشوقه ی پیدا و نهانش باشی

زان می ترسم که از دل آزردن تو

دل خون شود و تو در میانش باشی

دانی که به دیدار تو چونم تشنه؟

هر لحظه که میرود فزونم تشنه

من تشنه ی آن دو چشم مخمور تو ام

عالم همه زین سبب به خونم تشنه

مولوی